Verslagje #2: Lovina > Nusa L.

Selemat soré allemaal!

Eerst even dit: het uploaden van foto's gaat niet helemaal lekker met de reislogger-site. Dus geniet van wat je zien kunt, de rest kun je altijd later van me krijgen of bij mij komen kijken.

Goed, waar was ik? Oh ja, in Ubud, met geblesseerde knie. Met die knie is het inmiddels een heel stuk beter, al is-ie nog steeds wat pijnlijk. Niet héél erg, maar wel genoeg om van m'n plannen om naar het Nationaal Park in West Bali te gaan, af te zien. Het idee was om daar wat vulkanen te bekijken en een stukje door het enige overgebleven stuk Balinese jungle te trekken, maar goeie knieën zijn daarbij best belangrijk. Zodoende dus.

Behalve de geblesseerde knie had ik ook nog eens last van een Bali Belly. Voor de mensen die nog nooit met de tropen kennis gemaakt hebben: wij, Westerse mietjes, zijn niet opgewassen tegen een aantal exotische bacteriën e/o parasietjes die hier heel gewoon zijn, en als je ze onverhoopt in je lijf krijgt, gaan onze verwende darmpjes protesteren. Gevolg: een aantal dagen wat van slag (tactvol als ik ben, bespaar ik jullie de details). Het fenomeen wordt dus Bali Belly genoemd.

Om de pret compleet maken, werd ik, in Lovina aangekomen, ook nog wat grieperig. Verstopte neus op het ene moment,seconden later een loopneus. Keelpijn, wat hoesten, niezen, en wat koortsig: was het een covidmutantje dat me getoucheerd heeft? De driver die me naar Lovina bracht zat de hele rit flink te snotteren, dus wie weet heeft hij me aangestoken.

Sorry hoor, jullie kennen me als een opgewekte reisverslaggever, en dan dit! Nou jaaaa zeg.

Ik stop dus over fysieke ongemakken. Wat me makkelijk gemaakt wordt door het feit dat ze inmiddels allemaal voorbij zijn: ik voel me weer kiplekker!

Die fysiek ongemakken hebben me overigens niet belet het in Ubud uitstekend naar m'n zin te hebben. Ik ga niet opnieuw uitwijden over alle fijne aspecten van Ubud, maar dat ik in m'n hotel Harper Welch ontmoette was een prettige bijkomstigheid. Harper, een 70-jarige Seattle-nees (Seattleër? Seattlenaar? Seattlestaan?), is een prettige gesprekspartner met wie het goed toeven is. Mijn knieblessure was, net als Harpers aanwezigheid, de reden waarom ik mijn vertrek uit Ubud tot de 20e uitstelde, zodat m'n verblijf in Ubud acht dagen geduurd heeft.

Na Ubud ben ik dus naar Lovina gegaan. Lovina is een stukje kust aan de Noordzijde van Bali, waar ik nog nooit geweest was. Leuke dingen over gehoord, dus het werd tijd om eens te gaan kijken, maar dan vooral omdat je daar schijnbaar dolfijnen kunt spotten en eventueel met ze kunt zwemmen. Wat ik natuurlijk gedaan heb. Erg gaaf om die fantastisch leuke dieren van zo dichtbij mee te mogen maken!

De dag erop ben ik met Made Silver, de driver die eerder dit jaar mijn zus Carolien en neef Boris rondreed, op zoek gegaan naar fraaie rijstvelden en watervallen. Samengevat: missie geslaagd! De meest toeristische plekken hebben we lekker links laten liggen, op zoek naar wat meer onaangetaste spots. De foto's vertellen in dit geval meer dan 1000 woorden, dus nu maar hopen dat het uploaden de volgende keer wel lukt. Wel wil ik toevoegen dat het een tóp dag was, want Noord Bali is gewoon te gèk.

Daarna: Nusa L.! Die L staat voor Lembongan ​​​​​​. Nusa Lembongan is een (van drie) eilandje in de Bali zee, op de kaart rechtsonder Bali. Prachtige plek en wat rustiger dan Bali zelf. Drie jaar geleden was ik hier ook al even, toen met vriend Jeroen. Ik wilde terug, al was het maar om nog een keertje de beroemde reuze-manta's te spotten. Viel dat verdomme effe tegen! Eén manta gezien, en dat ene fokking beest zwom ook nog 's op zo'n vijf meter diepte! Hahaha niet getreurd hoor, het was toch weer lekker snorkelen en we hebben volop mooie andere visjes gezien.

De korte trip met de fast boat naar Nusa L. overigens, was spectaculair! Met 100 per uur door de Balizee sjeezen heb ik wel eerder gedaan, maar nog nooit tijdens een pittige onweersbui: het zicht was haast nul door de heftige regen en overal om ons heen sloeg de bliksem in, terwijl de donder luider klonk dan ooit. Vet!

Verder komt hier op Nusa L. mijn eerder genoemde grote talent weer bovendrijven: dutten 😁. En massages ondergaan. En op droomlocaties heeeel lang van goede maaltijden genieten. Af en toe een wijntje. Links of rechts een gesprekje aankopen. Rondcrossen op een motorbike (die zijn hier standaard 80 of 100cc, dus technisch gezien zijn het motoren), wat ook lekker is, omdat de rijwind je lekker afkoelt. Anders gezegd, dit is wel vol te houden.

Niet mijn meest spectaculaire reisverslag deze keer, ik ben me er terdege van bewust, maar het kan nu eenmaal niet alle dagen feest zijn, sprak Paul de calvinist.

Morgen ga ik terug naar Ubud voor een dag of wat, om daarna het laatste stuk van m'n vakantie in Sanur door te brengen, waar ik hoop één of meer zeiltrip(s) te kunnen boeken.

Tot die tijd hoop ik dat de winter in Nederland nú toeslaat, en voorbij is als ik 11 december weer in Rotterdam ben. 😉

Ciao!