Deel I: Bali - Komodo

Deel 1: Bali – Komodo

Eén week onderweg en ik loop nu al achter met m’n verslaglegging. Maar goed, ik heb ook geen enkele toezegging gedaan omtrent frequentie of hoeveelheid, so deal with it.

Verslag van de eerste week in chronologische volgorde.

Man man man wat een lekkere reis is dit. Nu al. En we hebben nog drie weken te gaan.
Na een toch wel zware vliegreis landen we op 10 oktober op Denpasar. De vliegreis was zwaar omdat we het tweede deel (van negen uur) in een ietwat aftandse Boeing moesten afleggen, waarin de stoelen gewoon te klein zijn voor kerels van enig formaat. We zijn dus redelijk bekaf af als we landen, maar ons humeur klaart al snel op, want daar staat een chauffeur met een bordje waarop Paul Sorel and Illjie Vroomen staat. We lopen naar de auto en een klein uurtje later, zo rond vijf uur, zijn we op onze eerste bestemming: villa Kishi Kishi. Hier blijven we tot zaterdagochtend, wanneer we opgehaald zullen worden om naar Flores te reizen.

De Kishi Kishi villa’s zijn een oase van rust, precies waar we naar op zoek waren. We brengen deze dagen geheel volgens planning door. We hangen wat rond in het zwembad, doen een dutje hier en daar, eten een hapje, drinken een drankje en genieten van al het groen. Uiteraard laten we ons elke dag masseren. Voor Illjie is het allemaal nieuw, er gaat een wereld voor ‘m open en hij geniet met volle teugen. Dat de masseuses hun vak niet echt goed beheersen laat ik onvermeld omdat ik weet dat hij er nog wel achter gaat komen hoe het ook anders kan.

De tijd vliegt voorbij en voor we het weten is het zaterdagochtend, tijd om naar Flores te gaan! Let the games begin! Een korte vliegreis brengt ons naar Labuan Bajo. Labuan is een enigszins toeristisch havenplaatsje, de uitvalbasis voor mensen die Komodo National Park willen bezoeken.
Ons hotel -niks bijzonders- ligt buiten het stadje, maar we worden door iemand van het hotel gratis in de haven gedropt, waar we na de zon in de zee te hebben zien zakken, al snel een lekker restaurant vinden. Europese keuken deze keer, met een goed glas wijn erbij.

En dan gaat het echt beginnen. Zondagochtend worden we naar “onze” boot gebracht. Geen luxe jacht kan ik je vertellen. Een ietwat aftandse oude vissersschuit, met driekoppige bemanning en een oude dieselpruttelaar die het vaartuig tot een machtige drie knopen weet op te jagen. Dat mag de pret allemaal niet drukken. Er staat een grote koelbox op de plecht waar we een traytje bier in kwijt kunnen, er is eten aan boord dus what can possibly go wrong? Vamos!
En uiteindelijk worden we ook zeker niet teleurgesteld. Het Komodopark is adembenemend mooi, overweldigend zelfs. Het bestaat uit een paar grotere eilanden plus nog heel veel, ik geloof wel honderden, kleine eilandjes.
Als je het gebied in vaart maakt zich een apart gevoel van je meester: is dit de set van Jurassic Park? De haast surrealistische panorama’s doen vermoeden van wel.
Maar dat gevoel wordt al snel naar de achtergrond verdrongen door al de andere pracht die je overspoelt. De bountystranden, de variaties turquoise zeeën, de ruige bergtoppen, de spectaculaire zonsop- en ondergangen, het houdt niet op!
En dan de dieren! We worden begroet door een drietal dolfijnen, we zien bij elke zonsondergang koppeltjes vissende zeearenden, we spotten een enorme zeeschildpad en we zijn bij Kalong Eiland getuige van een dagelijks maar toch opwindend schouwspel: kort na zonsondergang vertrekken daar honderdduizenden (nee, miljoenen!) vliegende vossen (ook wel vleerhonden genoemd, dat zijn extreem grote vleermuizen, met een spanwijdte van ca. 150 cm).
De Jurassic Parkgevoelens gaan pas echt spelen als we uiteindelijk de Komodovaranen opzoeken. Wat een prehistorische en in alle eerlijkheid lelijke beesten zijn het! Maar indrukwekkend zijn ze ook en het is een apart gevoel om een close encounter met ze te hebben en je te realiseren dat je prooi bent.

Een aparte belevenis was de beklimming van de bergtop op Padar-eiland. De klim is zwaar. Echt. Maar het uitzicht vanaf de top schijnt alles goed te maken is ons verteld dus we gaan ervoor. Lekker de berg op bij een temperatuur van 32 of 33°C. Fokking hell, het is dus inderdaad zwaar. Na elke 50 stappen ofzo pauzeren we even en genieten van het steeds mooier wordende uitzicht. We maken onderweg wat foto’s en filmpjes waarvan er twee hier op de site staan, de rest volgt langs andere wegen. Hoewel we vastberaden zijn de top te halen, worden we gaandeweg door twijfel bekropen en we spreken af dat als we het niet leuk meer vinden of onze grenzen denken te bereiken, ermee te kappen. We komen ver. Echt ver. Maar de laatste etappe lijkt Illjie net te veel te worden want hij denkt dat de berg heen en weer zwaait (een erfenisje van twee dagen op zee). We spreken af dat hij een momentje rust en schaduw pakt terwijl ik de laatste loodjes afleg door de top te beklimmen. Zo gezegd en gedaan en de gedane beloftes worden bewaarheid: het uitzicht maakt alles goed.

Binnenkort in deel twee het vervolg: Yokya – Malang.